текст: Албена Андонова-А.С.А.
Оранжеви философии
Оранжеви философии
Отново ще е Коледа.
Реших да пиша есе на тема Коледа. Седнах пред лаптопа, положих пръстите си върху клавишите, но мислите ми се застопориха-нищо не ми хрумваше. Искаше ми се да е нещо различно, да грабна идея и да я изложа в писмен вид. Да напиша нещо, не само заради самото писане, а защото имаше какво да кажа по темата, което да бъде прочетено и разбрано.
Трябваше да бъде не клиширано, не предъвквано по темата, задължително оптимистично, позитивно и мъдро. Но, какво? Какво да кажа така, че да бъде чуто от вас?
Вдъхновение ми трябваше в момента. Вдигнах чашата с чай и отпих, беше изстинал. Може би, ако излизаха още кълбенца пара от него, те щяха да ме вдъхновят. Нали, Коледа се асоциира с топлина. Погледнах към прозореца, нямаше пърхащи бели снежинки навън-тази година Коледа ще бъде без сняг. Може би, ако валяха снежинки, те щяха да ме вдъхновят с чистата си белота. И продължих с може би. Може би, ако до мен имаше камина, огънят в нея щеше да ми даде уют, спокойствие и творческа мисъл за есе. Може би, ако днес докато се разхождах навън бях срещнала повече усмивки, а не студени безизразни лица, те щяха да ме заредят с рояк от позитивни мъдри слова. И още много може би, може би.
Да, може би...
Отпих отново от студения чай. Реших да пусна музика. Обичам да слушам любимото си радио http://www.radiotunes.com/dreamscapes, докато пиша. На тази мелодия за фон, написах няколко книги, ще опитам сега отново с нея да се вдъхновя.
Но, не се получи. Ще помоля чичко Google за вдъхновение. Пиша “Коледно вдъхновение„ и трети резултат от питането привличе погледа ми “Коледно вдъхновение - Албена Стойкова Андонова“
Отварям линка и чета. Красиво, в Коледен дух, написано преди няколко години от мен, с много звездички и къщичка сгушена между тях.
А, защо сега е по различно?
Къде е, цялата тази пищност навсякъде около мен? Блещукащите цветни лампички по витрините на магазините, коледните украски по улиците, усмихнатите лица на хората? Защо, днес те с бляскавият си коледен акцент не привлякоха погледа ми. Защо, друго ми направи по силно впечатление, а именно, набраздените лица от живота на хората, техните очи с кухина-не пълнота и тази забързана притворна суета. Суета за подготовка по празника, клиширана, наизустена, преповтаряна всяка година... Неистов, лудешки стремеж по Коледа. За този ден в годината, в който можеш да свалиш всичките си маски, окови, ненужни товари от раменете си. В който си усмихнат, щастлив, обичан и обичащ, по-добър, състрадателен, милосърден и вярващ. Казват, че Коледа прави чудеса. Но един ден не може да направи всичките тези чудеса с нас. Може, само ако запазим състоянието Коледа във всеки един ден от следващата година. Само тогава ние ще бъдем наистина добри, милосърдни, състрадателни. Живота ни ще бъде изпълнен от щастие, любов, положителни емоции и преживявания. Да се научим да бъдем Хора, не само по Коледа.
Да бъдем Човеци, с главно Ч ! Друго повярвайте ми, не ни е нужно. То само ще си дойде след голямата буква.
Нека на Коледа си пожелаем, когато се разхождаме навън, да се разминаваме с очи изпълнени с топлина, любов, светлина, щастие. Да срещаме много, много усмивки, които също ще пораждат усмивки в нас. Нека да бъдем ХОРА.
А, есе за Коледа, обещавам, ще напиша друг път.
Весели празници!!!
Реших да пиша есе на тема Коледа. Седнах пред лаптопа, положих пръстите си върху клавишите, но мислите ми се застопориха-нищо не ми хрумваше. Искаше ми се да е нещо различно, да грабна идея и да я изложа в писмен вид. Да напиша нещо, не само заради самото писане, а защото имаше какво да кажа по темата, което да бъде прочетено и разбрано.
Трябваше да бъде не клиширано, не предъвквано по темата, задължително оптимистично, позитивно и мъдро. Но, какво? Какво да кажа така, че да бъде чуто от вас?
Вдъхновение ми трябваше в момента. Вдигнах чашата с чай и отпих, беше изстинал. Може би, ако излизаха още кълбенца пара от него, те щяха да ме вдъхновят. Нали, Коледа се асоциира с топлина. Погледнах към прозореца, нямаше пърхащи бели снежинки навън-тази година Коледа ще бъде без сняг. Може би, ако валяха снежинки, те щяха да ме вдъхновят с чистата си белота. И продължих с може би. Може би, ако до мен имаше камина, огънят в нея щеше да ми даде уют, спокойствие и творческа мисъл за есе. Може би, ако днес докато се разхождах навън бях срещнала повече усмивки, а не студени безизразни лица, те щяха да ме заредят с рояк от позитивни мъдри слова. И още много може би, може би.
Да, може би...
Отпих отново от студения чай. Реших да пусна музика. Обичам да слушам любимото си радио http://www.radiotunes.com/dreamscapes, докато пиша. На тази мелодия за фон, написах няколко книги, ще опитам сега отново с нея да се вдъхновя.
Но, не се получи. Ще помоля чичко Google за вдъхновение. Пиша “Коледно вдъхновение„ и трети резултат от питането привличе погледа ми “Коледно вдъхновение - Албена Стойкова Андонова“
Отварям линка и чета. Красиво, в Коледен дух, написано преди няколко години от мен, с много звездички и къщичка сгушена между тях.
А, защо сега е по различно?
Къде е, цялата тази пищност навсякъде около мен? Блещукащите цветни лампички по витрините на магазините, коледните украски по улиците, усмихнатите лица на хората? Защо, днес те с бляскавият си коледен акцент не привлякоха погледа ми. Защо, друго ми направи по силно впечатление, а именно, набраздените лица от живота на хората, техните очи с кухина-не пълнота и тази забързана притворна суета. Суета за подготовка по празника, клиширана, наизустена, преповтаряна всяка година... Неистов, лудешки стремеж по Коледа. За този ден в годината, в който можеш да свалиш всичките си маски, окови, ненужни товари от раменете си. В който си усмихнат, щастлив, обичан и обичащ, по-добър, състрадателен, милосърден и вярващ. Казват, че Коледа прави чудеса. Но един ден не може да направи всичките тези чудеса с нас. Може, само ако запазим състоянието Коледа във всеки един ден от следващата година. Само тогава ние ще бъдем наистина добри, милосърдни, състрадателни. Живота ни ще бъде изпълнен от щастие, любов, положителни емоции и преживявания. Да се научим да бъдем Хора, не само по Коледа.
Да бъдем Човеци, с главно Ч ! Друго повярвайте ми, не ни е нужно. То само ще си дойде след голямата буква.
Нека на Коледа си пожелаем, когато се разхождаме навън, да се разминаваме с очи изпълнени с топлина, любов, светлина, щастие. Да срещаме много, много усмивки, които също ще пораждат усмивки в нас. Нека да бъдем ХОРА.
А, есе за Коледа, обещавам, ще напиша друг път.
Весели празници!!!
текст авторски: Албена Андонова-А.С.А.
/копирайте само като посочите автора и поставите линк към този сайт/
/копирайте само като посочите автора и поставите линк към този сайт/