откъс от книгата: Оранжеви писаници
За какво мислеше тя днес?! Разбира се, не философстваше за това"защо снегът е бял, а не оранжев", или "защо през зимата не е 38%градуса, като през лятото"... днес нейните мисли бяха застопорени върху мечтите, може би защото Коледа наближаваше, а кога ако не сега бе време за мечти. Време за мечти, но какви бяха нейните мечти. Тя си мечтаеше за обикновенни неща, например: да вижда усмивка, да среща добро, да чува само позитивни думи в речника на хората в живота си. Мечтаеше си да не среща повече злоба, завист, лицимерие, двуличие, интриги... които намери в някой от "приятелите си" през изминалата година. Мечтаеше си... Нейните желания я отведоха много по-далече от обикновенните мечти...
-Мечтаеше си да има възможността да даде онзи блясък в очите на хората който ще спаси умиращите им души и ще им даде силата да повярват в себе си, дотолкова че и те самите да започнат да творят смели мечти...
-Мечтаеше си.... Ако можеше да промени света в едно по-добро място за живеене, ако можеше... тя сама едва ли, но ако и ти помечтаеш заедно с нея, също и ти, и така и други се присъединят...защо не, света да стане наистина едно по-добро място за живеене за теб и мен, за него също, нали?!
Мечтаеше си...
Вятърът беше поутихнал, снеговалежът също бе спрял, гледката в парка се бе превърнала някак си в приказно бяла и вълшебно красива Коледна картичка с това чисто бяло пухкаво и нежно одеало обвило и пречистило цялата земя. Тя възкликна: -Господи, каква красота!!! Това бяло очарование което се откри пред взора й подхвана летящата и душа и тя се зарея високо, високо... там където мечтите се сбъдват...
Да помечтаем заедно, по Коледа се случват чудеса!!! Като за начало нека да даваме на света най-доброто на което сме способни, това което носим вътре в себе си.
/копирайте само като посочите автора и поставите линк към този сайт/